E-mail bericht
Roestvrijstaal
Onder deze titiel schreef Philip Staal een boek over zijn ‘Speurtocht naar de erfenis van Joodse oorlogswezen’. Uitgave Eburon, 2008.
Het boek begint met het tragische verhaal van de oorlogswezen Philip en Marcel Staal. Het is duidelijk dat de oorlogswezen uit de tweede wereldoorlog aan het kortste
eind hebben getrokken, op alle manieren, emotioneel en financieel. De opvangst na de oorlog was moeizaam, met touwtrekken tussen Joodse familieleden en organisaties
enerzijds, en pleeggezinnen en officiele overheidsorganisaties anderzijds, waar de onmondige kinderen willoze speelballen waren van interesses, niet zozeer de hunne.
Weeshuizen, verre familieleden, regenten, organisaties van allerlei pluimage.
Het verhaal van de wezen Staal is geen vrolijk verhaal. Verre familieleden, notarissen met onduidelijke handelingen. Staal vermeld dat de oorlogswezen eigenlijk allen
meenden armlastig te zijn, maar dat blijkt in latere jaren soms heel anders uit te pakken. Er was niemand om dit na te vragen, zij moesten alles zelf uitpluizen. Staal neemt een ruim palet voor zijn rekening; veel meer dan zijn eigen speurtocht.
Het hele naoorlogse bestel passeert de revue: wetten, verordeningen, instanties, commissies, ministeries. Het lijkt of Staal zijn materie kent. Veel van de vermelde feiten zijn gefundeerd op grond van onderzoek van de bronnen. Het meeste kan ik niet
controleren en het is nogal droge kost.
Zijn uiteenzetting over de verdeling van de Maror-gelden vond ik fascinerend, met het
puntensysteem en de vreemde inclusie van half-Joden (in deze materie ging dit niet volgens de Joodse wetten – Halacha -, maar half wat betreft vader of moeder); dit leidde tot een verdeling van de beschikbare gelden buiten proportie ten gunste van de
half-Joden, die veel betere overlevingskansen hadden, en die veel beter weg kwamen wat betreft oorlogsleed en gestolen bezit. Dit was een aspect waar ik nooit bij had stilgestaan.
De stijl van schrijven maakt het boek over het algemeen vlot leesbaar en er wordt goed tegen schenen geschopt. Een enkele zin is verwarrend, een paar duplicaturen die een ijverige en nauwlettende editor er uit had moeten halen. Hinderlijk vond ik
weerkerende slagzin zoals: ‘eerst ontkennen, dan pas nadenken’, over verkeerd gedrag van sommige personen. Het was beter geweest om de lezer zelf die conclusie te laten trekken.
Het is duidelijk dat Philip Staal een appeltje te schillen heeft met bijna iedereen. Zijn geschil met de Stichting Joods Maatschappelijk Werk, de wettige opvolger van een merendeel van de organisaties die na de oorlog de wezen bedilden, neemt een
belangrijk deel van het boek in beslag. Onzorgvuldigheid, gebrek aan openheid, minimale medewerking bij het speuren, het is er allemaal. JMW vervult in Nederland de rol van de Israelische banken: ze zijn de laatsten die de mogelijkheid willen toegeven dat er ooit in het vereleden misschien iets mis is gegaan; ze houden hun
beurs stijf dicht, en niet wegens geldgebrek! Destijds, toen de officiele Nederlandse instanties (m.m. de andere landen) moesten dokken hadden ze de mond vol, nu ‘mum’.
Zijn pijlen worden niet alleen op de Nederlandse bureacratie en het Nederlandse Jodendom afgeschoten. Ook de Nederlands-Israelische gemeenschap moet het ontgelden. Er is eigenlijk niemand met enige karaktervastheid of morele waardigheid, behalve de roestvrije Staal zelf. Zoals ik eerder vermeldde, kan ik veel getallen en
feiten niet controleren, maar waar ik de situatie wel van nabij ken is de berichtgeving tendentieus. Zo schrijft Staal vol weerzin over de Stichting Platform Israel en de Stichting Collectieve Marorgelden Israel, die – zonder in details te treden voor niet ingewijden - een nauwe verwantschap hebben, maar zorgvuldig gescheiden waren en
nog steeds zijn in besturen en volgens hun statuten. De schrijver ziet deze beide organisaties eigenlijk als vele handen op een buik (mijn woordkeus). Want, aldus Staal, de bestuursleden van de eerste organisatie gingen na gedane zaken bijna naadloos over op de tweede. Hij vermeldt niet dat die scheiding tot de dag van vandaag reeel genoeg is om tot botsingen te kunnen leiden.
Ik noem dat tendentieus, en dat vermindert mijn vertrouwen in de rest van al die feiten en gebeurtenissen. Aan de andere kant heeft hij veel nuttigs te zeggen over de wonderlijke opbouw van SCMI, waar de leden-verenigingen, met enig voorbehoud, de geldpot aan hun eigen organisaties verdelen; een zeer ongebruikelijke bestuursvorm.
Met alle rancune in het boek, roept het materiaal van Staal toch vragen op, die waarschijnlijk nooit beantwoord zullen en kunnen worden.
Het boek is een echt ‘ik’-boek in de zin dat Staal overal waar hij actief was ook heel prominent bij staat. We hebben hier te doen met het Evangelie volgens Philip. Het staal is echter niet zo roestvrij als we zouden wensen.
(op mijn graadmeter: lenen of stelen; niet kopen)
Eldad Kisch; febr. 2009.
Eldad,
dank je voor je versierend compliment.
Er is niets op tegen wanneer iemand kritiek heeft op een of ander onderwerp. Wanneer jij kritiek en problemen hebt met het boek van dhr. Staal en je schrijft jouw kritiek aan de redactie van info VBV zonder dhr. Staal er van op de hoogte te stellen en heb nog de choetspah om anderen te beinvloeden het boek niet te kopen, maar te STELEN of te lenen vind ik dat onfatsoenelijk. Wegens je impertinente GRAADMETER zal ik ook je kritiek niet nogmaals overlezen.
Ik ben al jaren een vol betalend lid van VBV en heb mijn rechten dat wanneer iemand op zo een rotte manier aangevallen wordt er iets over te zeggen heb. Man, ben je soms jaloers dat jij niet in staat bent zo een onderzoek te ondergaan en een boek er over te schrijven. Menend dat jij en de voorzitter van VBV , Mw. Flory Neter-Polak iets personelijks tegen dhr. Staal hebben en dat aan de grote klok hangen terwijl wij de vervolgingsnaoorlogseslachtoffers wezen daar niets mee te maken hebben een schandaal is.
Het is ook geen eer voor de info van VBV om personelijke ruzies te publiceren .
Met vriendelijk groet,
Giora Nevo, 2 maart 2009
Beste mensen,
vergat iets van belang toe te voegen.
Het idee hebbend dat vele VBV leden eigenlijk geen flauw begrip hebben dat begin jaren 2000, de Nederlands - Joodse gemeenschap een bedrag van ruim 80 miljoen euro ter beschikking kregen ter besteding aan collectieve doelen in Israel en Nederland (zie Roestvrijstaal p. 330). Echter, voor projecten met als doel een onafhankelijk onderzoek naar het vermogensbeheer van Joodse oorlogwezen werd geen geld ter beschikking gesteld (zie hoofdstuk 7 van Roestvrijstaal).
Met vriendlijke groet,
Giora Nevo, 2 maart 2009
Een enthousiast VBV lid, gelukkig wonende in Israel sinds 1946
Giora,
Je enthousiasme siert je, maar lees mijn kritiek nog eens. Al met al sta ik achter de eisen van de wezen. Ik heb problemen met het boek van Staal.
Eldad Kisch, 1 maart 2009
Hallo iedereen,
Het "Verbond Belangenbehartiging Vervolgingsslachtoffers" (VBV) is volgens mijn mening een organisatie die speciaal opgezet is om de belangen van de vervolgingsslachtoffers te behartigen.
Wie zijn deze vervolgingsslachtoffers? In aller eerste plaats :"De wezen !"
Tot vandaag de dag hebben de overlevende wezen, de meeste ver over de 70 jaar, enkel peulen schilletjes van hun wettelijke erfenis ontvangen. Waarom? Geen van alle wezen organisaties inclusief VBV weten het. Waarvoor bestaan ze dan?
Nu, voor het eerst, heeft de dappere Mw. Elma Verhey in 2005 een boek geschreven over het naoorlogse rechtsherstel van de Joodse Oorlogswezen onder de titel "Kind van de Rekening" en nu, begin December 2008, kwam het boek: "Roestvrijstaal" geschreven door dhr. Philip Staal uit. Jongens, boeken schrijven gaat niet zo maar. Het neemt ontzettend veel tijd in beslag, vooral de documentatie en het onderzoek. In mijn ogen zijn deze boeken de juiste waarheid.
Bezit beide boeken, van Verhey en van Staal en kan niet anders zeggen dan dat het waardevolle documenten zijn volgens, mijn personelijke mening. De herrie die sommige mensen in het hoofd halen om deze boeken te bekritiseren is mij een raadsel. Vooral de laatste zin van dhr. E. Kish als Koninklijke bekritiseerder: (op mijn graadmeter: lenen of stelen, niet kopen).
Volgens deze graadmeter is stelen in orde. Als hoofdredacteur van Info VBV zou ik dit laatste paragraaf niet publiceren.
Het is nu al de tweede keer dat in de nieuwsbrieven van VBV kritiek over Roestvrijstaal staat. Heeft het VBV niets anders te doen dan de geschrevene boeken van mensen die het lef hebben om de wezen zaken uit te zoeken, enkel af te kammen in plaats van deze schrijvers een hand te geven om eindelijk eens tot de waarheid te komen.
De kritiek van dhr. Kish staat al sinds 25 Februari jl.op de website wezen.org en Roestvrij-staal.com, met een antwoord van dhr. Staal aan dhr Kish. De website is open voor ieder.
Met vriendelijke groet,
Giora Nevo, 1 maart 2009
een enthousiast VBV lid
Wat een geluk dat Philip Staal van een vriend de brief opgestuurd kreeg over de gedachtegang van Eldat Kisch. Want zelf was Kisch te schijterig om zijn kritiek naar Philip op te sturen.
Zoals ik ook al een stukje had geschreven over "opgelicht" kan ik Eldat nog veel meer vertellen wat niet zo goed is gegaan met mijn vermogen. Maar Eldat heeft dezelfde regels als de "regenten" van na de oorlog. "Bek houden, tevreden en dankbaar zijn". Pak je 2000 gulden die we nog voor je hebben bewaard en oprotten.
Het past niet in deze Nederlandse maatschappij om de feiten op tafel te leggen. Nee "ontkennen" dat zal JMW, SINJOI en VBV blijven volhouden. Ik vind die slagzin van Philip geweldig. Ik wou dat ik het had bedacht. Als ik dit op papier zet en na zit te denken dan zal het volgende commentaar van deze organisaties of van Eldat Kisch zijn: "Er was helemaal geen Holocaust".
Wie zich geroepen voelt, je kan op deze uitspraak ook nog promoveren.
Marianne van Geuns, 27 februari 2009.
Geachte heer Kisch,
Een vriend was zo vriendelijk om uw schrijven over Roestvrijstaal aan mij te sturen, waardoor ik kennis heb kunnen nemen van uw reactie op mijn boek. Bedankt voor uw interesse in dit onderwerp.
Een veel gebruikte reactie, indien geen inhoudelijk verweer gevonden kan worden, is de persoon in kwestie aan te vallen. Ik zal hier niet op ingaan het leidt de aandacht af van de hoofdzaak, namelijk: "Het rechtsherstel van de Joodse oorlogswezen moet nog beginnen." In dit verband is het interessant op te merken
dat de Joodse gemeenschap in Nederland zich vandaag wel en weer sterk maakt nu het gaat om Joodse tegoeden welke bij de toenmalige 'Gemeente Giro' liggen (zie het Parool van 17 februari 2009).
Een uitzondering wil ik maken over uw opmerking.
"Zoals ik eerder vermelde, kan ik veel getallen en feiten niet controleren, maar waar ik de situatie wel van nabij ken is de berichtgeving tendentieus." U had hier moeten schrijven: Zoals ik eerder vermelde, WIL ik veel getallen en feiten niet controleren [....].
Professor Heertje schrijft over Roestvrijstaal, in zijn brief d.d. 21 januari 2009 (zie het Prikbord van www.roestvrij-staal.com), "Wie kennis neemt van deze gedetailleerde en aan de hand van documenten verantwoorde studie kan niet anders dan tot de conclusie komen dat de Joodse oorlogswezen door Joodse instellingen zijn beroofd van delen van hun vermogen en dat
JMW justitie bewust valselijk heeft voorgelicht om deze onverkwikkelijke feiten in nevelen te hullen. In dit opzicht herhaalt de geschiedenis zich".
De situatie zoals beschreven in Roestvrijstaal is bijna uitsluitend aan de hand van schriftelijke bronnen weergegeven. De documenten zijn allemaal op de website van Roestvrijstaal toegankelijk gemaakt, zodat ieder kan kijken of de bron betrouwbaar is of niet. U kunt op Roestvrij-staal.com de feiten en getallen
controleren. Dat u dit niet gedaan heeft is uw keuze.
Ik zou het op prijs stellen, om bij een kopje koffie, een inhoudelijk gesprek met u over dit onderwerp te hebben.
Verder verzoek ik u deze e-mail naar alle personen te sturen die uw beschrijving van Roestvrijstaal (per e-mail van u) hebben ontvangen.
Met vriendelijke groet,
Philip Staal, 25 februari 2009
Beste Eldad,
Bedankt voor de boek beschrijving van "Roestvrijstaal" geschreven door dhr. Philip Staal.
Hebben we niet allen soms een appeltje te schillen met iemand, het lijkt me doodgewoon.
Heb het boek gekocht en vond heel goed beschreven, het is geen roman maar absoluut een goede documentatie van het gebeurde na de WW2 dat de wezen toen en nu nog steeds niet ontvangen hebben wat hun wettelijk en erfelijk toekomt. Jou kritiek lijkt me op het gezegde:
"Wie de schoen past, trekke hem aan !" Zou dhr. Staal ook met jou een appeltje te schillen hebben?
Groeten,
Giora Nevo, 25 februari 2009
